گفته بود می‌روم تا در روز تولدم قشنگ‌ترین خاطره زندگی‌ام را رقم بزنم، آن‌هم با مدال المپیک ریو. مدالی که خیلی‌ها حتی کیومرث هاشمی، رئیس کمیته ملی المپیک، روی کاغذ هم پیش‌بینی آن را نکرده بود. تنها کسی که به این حرف او ایمان داشت، پیمان فخری بود؛ مربی زحمتکش و کاربلدی که خودش این باور را در دل شاگردش به وجود آورده بود. 20 مرداد، روز موعود فرا رسید و مجتبی عابدینی در جمع 32 شمشیرباز برتر دنیا در ریو به روی پیست رفت.
گفته بود می‌روم تا در روز تولدم قشنگ‌ترین خاطره زندگی‌ام را رقم بزنم، آن‌هم با مدال المپیک ریو. مدالی که خیلی‌ها حتی کیومرث هاشمی، رئیس کمیته ملی المپیک، روی کاغذ هم پیش‌بینی آن را نکرده بود. تنها کسی که به این حرف او ایمان داشت، پیمان فخری بود؛ مربی زحمتکش و کاربلدی که خودش این باور را در دل شاگردش به وجود آورده بود. 20 مرداد، روز موعود فرا رسید و مجتبی عابدینی در جمع 32 شمشیرباز برتر دنیا در ریو به روی پیست رفت.
از همان شمشیرهای اولی که برابر حریف اوکراینی، قهرمانی از اروپا زد، نشان داد بی‌راه نگفته و می‌تواند روی سکو برود. اوج کارش وقتی بود که «گو» سابریست کره‌ای، قهرمان جهان و المپیک لندن را جانانه شکست داد تا به مرحله یک‌هشتم برسد. جایی که فخری گفته بود اگر عابدینی جزء هشت شمشیرباز برتر بازی‌ها هم قرار بگیرد، برای ما حکم مدال را دارد؛ اما مرد اول اسلحه سابر ایران پا را فراتر گذاشت و در این مرحله «وینسنت آنستت» حریفی را که از مهد شمشیربازی جهان، یعنی فرانسه برخاسته بود، با رنکینگ پنج دنیا مقهور تکنیک‌های ناب خود کرد. صعود به مرحله نیمه‌نهایی، اینجا دیگر جایی بود که عابدینی باید کار را تمام می‌کرد تا ورزش ایران را صاحب افتخاری بزرگ کند که به تاریخ بپیوندد؛ اما افسوس که بار دیگر قدرت داوری دنیا، دست سنگینش را روی ورزش ایران گذاشت. چهارشنبه‌شب خاطره تلخ شکست عبدولی در المپیک لندن دوباره برای مردم ایران زنده شد؛ مردمی که از درخشش ستاره شمشیربازی کشورمان غافلگیر شده بودند و خودجوش تا صبح پای تلویزیون نشسته بودند تا مبارزات او را تماشا کنند.
آمریکایی‌ها آمده بودند تا هر طور شده به فینال برسند؛ حتی با ناداوری. «داریل هومر»، با رده 10 جهان، نماینده آنها در مرحله نیمه‌نهایی بود که به مصاف عابدینی رفت. مجتبی در حالی از همان ضربه‌های اول از رقیبش سرتر بود که داور امتیازهای مسلمش را آشکارا به او نداد. در نهایت مبارزه آن‌قدر پایاپای تا امتیاز 14 بر 14 پیش رفت که شمشیر آخر به نفع هومر تمام شد تا فینالیست شود.
عابدینی که با این اتفاق دیگر خود را باخته بود، در دیدار رده‌بندی با «کیم» دیگر قهرمان جهان کره‌ای مبارزه کرد که در نهایت 15 بر 8 مغلوب شد تا سهم او از این بازی‌ها عنوان چهارمی باشد. فریادهای بی‌امان پیمان فخری به تیم داوری راه به جایی نبرد تا تنها اشک و حسرت حاصل چهار سال تلاش شبانه‌روزی او باشد.
شمشیر تیزی که مدال نشد
مجتبی عابدینی اگرچه دستش به مدال المپیک ریو نرسید؛ اما شاهکاری از خود به جا گذاشت که بدون‌شک نام او را در تاریخ ورزش ایران جاودانه کرد. شمشیر او به مدال نرسید؛ اما آن‌قدر تیز بود که گلوی دنیا را پاره کرد. این سابریست تنها چیزی که بعد از مسابقه‌اش گفت این بود: «امیدوارم مردم از بردهای من خوشحال شده باشند. همچنین از باخت من ناراحت نباشند؛ چون کم‌کاری نکردم». درخشش خیره‌کننده مجتبی در المپیک موجب شد تا او تا رده ششم رده‌بندی جهان هم بالا بیاید. ایران در اسلحه سابر دو نماینده داشت که علی پاکدامن جوان با شکست در مسابقه اولش درنهایت بیستم شد.
مهر تأیید بر کارنامه مربی جوان
اما پیمان فخری، کاپیتان دیروز تیم‌ملی شمشیربازی اسلحه سابر و سرمربی امروز این تیم. کسی است که به صراحت باید گفت نیمی از موفقیت‌های امروز عابدینی و نسل طلایی سابر ایران مدیون زحمات پنج‌ساله اوست. فخری که جزء 10 داور برتر دنیا در این رشته است، قید قضاوت در المپیک 2016 ریو را زد تا به جای اینکه رزومه خود را قوی کند، پرچم ایران را در این بازی‌ها بالا ببرد؛ اما بخت با او یار نبود. او می‌گوید: «تنها کسی که معتقد بود شمشیربازی ایران می‌تواند در المپیک روی سکو برود، خودم بودم، برای همین تمام تلاشم را کردم تا همه به این واقعیت برسند. من می‌دانستم چگونه باید عابدینی را آماده کنم و به او می‌گفتم که المپیک بهترین روزت و کم‌استرس‌ترین مسابقه برایت خواهد بود؛ اما نگذاشتند. متأسفانه در شمشیربازی همین است و داوران اگر بخواهند به‌راحتی اعمال نفوذ می‌کنند. مجتبی تمام قهرمانان دنیا و المپیک را درو کرد تا به اینجا رسید. کسانی که هر‌کدام یک کیسه مدال داشتند. اگر داوران دستشان می‌رسید، زودتر از این مرحله سر مجتبی را می‌بریدند. متأسفانه مجتبی وقتی به دیدار رده‌بندی رسید، خالی از روحیه بود و با صحبت هم نتوانستم آماده‌اش کنم. او اگر به جای هومر به فینال رسیده بود، حتما ژیلاگی از مجارستان را شکست می‌داد؛ چون در همین مسابقات چند وقت پیش دو بار این مجار را برده بود. صد حیف که نشد؛ اما به دنیا ثابت کردیم که سطح شمشیربازی ایران کجاست».
عابدینی شایسته تقدیری ویژه است
درست است که دست عابدینی با بدشانسی از مدال دور ماند؛ اما مردم با او مثل یک قهرمان برخورد کردند. ایرانی‌ها که از درخشش این شمشیرباز غافلگیر شده بودند و به وجد آمده بودند، با هجوم به صفحه شخصی عابدینی سیلی از پیام‌های تبریک، تشکر و دلداری را به سمتش سرازیر کردند؛ همچنین موجی در رسانه‌ها و اهالی ورزش به راه افتاد که مسئولان ورزش ارشد کشور مانند مدال‌آوران از این ستاره شمشیربازی قدردانی کنند. در‌واقع مشابه با اقدام مثبتی که در المپیک قبلی درباره سعید عبدولی صورت گرفت و جایزه قهرمان المپیک را به وی دادند. انتظار می‌رود مسئولان فعلی وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک از ستاره چنین تیمی که حتی یک سالن اختصاصی برای تمرین‌کردن ندارد، قدردانی درخور‌توجهی بکنند. مردم هم در فضای مجازی چنین درخواستی را مطرح کردند. چهارمی در شمشیربازی المپیک پیش‌از‌این تنها یک رؤیا بود.
منبع: شرق