بزرگ‌ترین کشتی هوایی جهان در دومین پرواز آزمایشی خود به هنگام فرود سقوط کرد. کشتی هوایی «ایرلندر-١٠» (Airlander-10) که یک کشتی هوایی بسیار بزرگ محسوب می‌شود و از آن به‌عنوان بزرگ‌ترین هواگرد جهان نام می‌برند، هنگام فرود در فرودگاه «کاردینگتون» انگلیس، سقوط کرد.
بزرگ‌ترین کشتی هوایی جهان در دومین پرواز آزمایشی خود به هنگام فرود سقوط کرد. کشتی هوایی «ایرلندر-١٠» (Airlander-١٠) که یک کشتی هوایی بسیار بزرگ محسوب می‌شود و از آن به‌عنوان بزرگ‌ترین هواگرد جهان نام می‌برند، هنگام فرود در فرودگاه «کاردینگتون» انگلیس، سقوط کرد. (هر وسیله‌ای که توان پرواز در جو را داشته باشد، هواگرد نام دارد. با این تعریف، انواع وسایل پرنده مانند بالن (کشتی هوایی)، بادپر (گلایدر) و بالگرد (هلی‌کوپتر) و هواپیمای جت، ازجمله هواگردها محسوب می‌شوند).
به گزارش ال‌جی و به نقل از شرق، این هواپیمای غول‌پیکر در زمان فرود با نوک روی زمین نشست، اما خوشبختانه به دلیل سرعت و ارتفاع کم آن، به خدمه‌اش آسیبی وارد نشد. البته این دومین پرواز آزمایشی این هواگرد بود. این هواگرد «هیبریدی» ساخت انگلیس، هفته گذشته در نخستین پرواز آزمایشی، ٢٠ دقیقه در آسمان پرواز کرده بود، اما این‌بار به شکلی عجیب با زمین برخورد کرد. کشتی هوایی «ایرلندر-١٠»، به‌گونه‌ای طراحی شده است که بتواند باد با سرعت ١٥٧ کیلومتر در ساعت را در زمان توقف، تحمل کند. ساخت این هواپیما حدودا ١٠ سال زمان برده و برای آن ٢٥ میلیون دلار هزینه شده است. این کشتی هوایی با ٣٨ هزار مترمکعب گاز هلیوم پر شده است. با توجه به ساختار بسیار عجیب این کشتی هوایی، کارشناسان انتظار داشتند این هواگرد بتواند صنعت هواپیمایی را متحول کند، اما اکنون و با توجه به این حادثه، به نظر می‌رسد این تحول اندکی دیرتر محقق خواهد شد. با توجه به اینکه این پرواز آزمایشی بود، خطاهای فنی و حوادث این‌چنینی، چندان تعجب‌برانگیز نیست. شرکت سازنده این کشتی هوایی، هنوز درباره علت دقیق این حادثه توضیحی ارائه نکرده است.
ویژگی‌های فنی
تا به امروز فقط یک نمونه از «ایرلندر-١٠» تولید شده است. این کشتی هوایی به این‌زودی به مرحله تولید انبوه نمی‌رسد و شرکت سازنده‌اش پیش‌بینی می‌کند تا سال ٢٠٢١ میلادی در هر سال فقط بتواند ١٠ نمونه از آن را تولید کند. «ایرلندر-١٠» می‌تواند پنج روز بدون فرودآمدن در آسمان پرواز کند. این هواگرد برای جابه‌جایی مسافر ساخته نشده است و با توجه به همین قابلیت، باید گفت مهم‌ترین اهداف ساخت چنین وسیله‌ای، فعالیت‌های شناسایی، نظارتی و ارتباطی بوده است. البته با توجه به قابلیت حمل ١٠ تن بار، می‌توان از «ایرلندر-١٠» برای حمل‌ونقل بار و مسافر (به‌ویژه با اهداف گردشگری و تفریحی) نیز استفاده کرد. این نوع هواپیمای هیبریدی سروصدای بسیار کمی دارد و در مقایسه با یک هواپیمای معمولی، آلودگی بسیار کمتری نیز تولید می‌کند، به‌این‌ترتیب این هواگردها می‌توانند در مناطقی به پرواز درآیند که پرواز هواپیماهای دیگر دردسرهای بسیار زیادی دارد.
رونمایی از غول هوایی
این کشتی هوایی جهان که بزرگ‌ترین هواگرد جهان است، نخستین‌بار مرداد گذشته، برای عموم رونمایی شد. کشتی هوایی «ایرلندر-١٠» که در ابتدا با نام «LEMV» برای ارتش آمریکا تولید شده بود، ماه گذشته از آشیانه خود در پایگاه نیروی هوایی کاردینگتون انگلیس بیرون آمد. به گفته «Hybrid Air Vehicles» (به معنای خودرو هوایی هیبریدی)، شرکت سازنده این هواگرد، «ایرلندر-١٠» به‌تازگی مجموعه‌ای از آزمایش‌ها را درون آشیانه تکمیل کرده و از سوی سازمان امنیت هوایی اروپا و سازمان هواپیمایی کشوری بریتانیا تأیید شده است و می‌تواند نخستین پروازهای آزمایشی خود را انجام دهد. این بالن بزرگ هوایی با طول ٩٢ متر و عرض ٤٣,٥ متر و ارتفاع ٢٦ متر، با حضور بیش از ٥٠ کارمند این پایگاه رونمایی شد. پنج دقیقه طول کشید تا ١٠ کارمند، این کشتی هوایی را از آشیانه خارج کنند و ٣٠ دقیقه هم طول کشید تا آن را به دکل نگهدارنده اختصاصی برسانند. شرکت سازنده می‌گوید این کشتی هوایی روی یک سیستم چرخدار قرار دارد تا از مخازن سوخت آن حفاظت کند و سورتمه هواپیما نیز به پوشش‌های خاصی مجهز شده تا اصطکاک را روی زمین کاهش دهد. شرکت سازنده قصد دارد آزمایش‌های فعال‌سازی کامل موتور، بررسی تداخل الکترومغناطیسی و بازبینی‌های نهایی از کل سیستم‌های این بالن را در زمان معلق‌بودن آن از دکل نگهدارنده اجرا کند. این کشتی هوایی می‌تواند مانند بالگرد، به صورت عمودی برخیزد و فرود آید. این بالن (که بخشی از پروژه ارتش آمریکا بود)، نخستین پرواز خود را در سال ٢٠١٢ انجام داد و با وجود برخورداری از مداومت پروازی سرنشین‌دار پنج‌روزه و توانایی حمل ١٠ تن محموله تا ارتفاع شش‌هزارو صدمتری با سرعت ٢٠ تا ٨٠ گره، به دلیل چالش‌های فنی و اجرائی، در سال ٢٠١٣ لغو شد.
انواع هواگردها
کشتی‌های هوایی از جمله هواگردهای سبک‌تر از هوا محسوب می‌شوند. در هواگردهای سبک‌تر از هوا، نیروی شناوری (به دلیل کمتربودن چگالی هواگرد نسبت به هوا)، موجب شناورشدن هواگرد در هوا می‌شود. بالن‌های هوای گرم از اولین هواگردهای سبک‌تر از هوا بودند. در این روش پرواز، هوای درون یک بالن را با شعله گرم می‌کنند. راه دیگر استفاده از گازهایی سبک‌تر از هواست مانند هیدروژن و هلیوم. هرچند در ابتدا از گاز هیدروژن (که چگالی‌اش از همه گازها کمتر است)، استفاده می‌کردند، اما وقوع انفجار و آتش‌سوزی موجب شد دیگر از این گاز درون بالن‌ها استفاده نکنند. راه دیگر استفاده از گاز هلیوم است، هرچند چگالی‌اش از گاز هیدروژن بیشتر است. این کشتی هوایی را هیبریدی می‌نامند، زیرا هرچند گاز سبک بالن، نیروی شناوری‌اش را تأمین می‌کند، اما موتوری هم دارد که می‌تواند باعث هدایت سریع‌تر و آسان‌تر آن در آسمان شود. اما هواگردهای سنگین‌تر از هوا، دسته مهم‌تری از پرنده‌ها هستند که شیوه پروازشان، پرواز پویا نام دارد. هواپیماهای متداول (یا هواپیماهای دارای بال ثابت) و هلی‌کوپتر و هواسُرها در این دسته جای دارند. هواگردهای سنگین‌تر از هوا، از قبیل هواپیماها، به روش خارج‌شدن هوا یا گاز و براساس قوانین نیوتن به حرکت درمی‌آیند. نخستین نمونه از هواگردهای سنگین‌تر از هوا و قابل کنترل، بادپَرها بودند. بادپر یا گلایدری که سایلی طراحی کرد، نخستین تلاش موفق و قابل کنترل بشر برای پرواز بود. هرچند پرواز بشر سابقه‌ای بسیار طولانی دارد، اما کارشناسان بر این باورند که «ایرلندر-١٠» می‌تواند برگ تازه‌ای در تاریخ هوانوردی باشد.