رحیم معینی کرمانشاهی  نقاش ،شاعر و ترانه سرای بسیاری از ترانه های مشهور برنامه گلها شامگاه سه‌شنبه در بیمارستان جم تهران درگذشت. 

وی به کار نقاشی می‌پرداخت و از جمله آثار مشهور او تابلوی مسیح بود.. رحیم معینی مدتی تخلص امید را در شعر برای خود خود برگزیده بود ولی بعد از مدتی به معینی آن را برگرداند. از او چهار دفتر شعر  به نام‌های ای شمع‌ها بسوزید، فطرت، خورشید شب و حافظ برخیز منتشر شده است.

او در برنامه گلها با علی تجویدی، همایون خرم و پرویز یاحقی همکاری کرد و ترانه آثار ماندگاری چون: به یاد کودکی، نگرانم، رفتم که رفتم، طاقتم ده (ساغرم شکست ای ساقی)  را سرود.

شعر زیر عجب صبری خدا دارد یکی از آثار محبوب است: 

  عجب صبری خدا دارد !
    اگر من جای او بودم .
    همان یک لحظه ی اول ،
    که اول ظلم را می دیدم از مخلوق بی وجدان ،
    جهان را با همه زیبایی و زشتی ،
    به روی یکدگر ، ویرانه می کردم .
  
    عجب صبری خدا دارد !
    اگر من جای او بودم .
    که در همسایه ی صد ها گرسنه ، چند  بزمی  گرم عیش و نوش می دیدم ،
    نخستین نعره ی مستانه را خاموش آن دم ،
    بر لبِ ، پیمانه می کردم .
  
    عجب صبری خدا دارد !
    اگر من جای او بودم .
    که می دیدم یکی عریان و لرزان ، دیگری پوشیده از صد جامه ی  رنگین ،
    زمین و آسمان را
    واژگون ، مستانه می کردم .
 
    عجب صبری خدا دارد !
    اگر من جای او بودم .
    نه طاعت می پذیرفتم ،
    نه گوش از بهر این بیداد گر ها تیز کرده ،
    پاره پاره در کف زاهد نمایان ،
    سبحه ی ، صد دانه می کردم .

    عجب صبری خدا دارد !
    اگر من جای او بودم .
    برای خاطر تنها یکی مجنون صحرا گرد بی سامان ،
    هزاران لیلی ناز آفرین را کو به کو ،
    آواره و دیوانه می کردم .
 
    عجب صبری خدا دارد !
    اگر من جای او بودم .
    بگرد شمع سوزان ِ دل عشاق سرگردان ،
    سراپای وجود بی وفا معشوق را ،
    پروانه می کردم .
  
    عجب صبری خدا دارد !
    اگر من جای او بودم .
    به عرش کبریایی ، با همه صبر خدایی ،
     تا که می دیدم عزیز نابجایی ، ناز بر یک ناروا گردیده خواری می فروشد ،
    گردش این چرخ را
    وارونه ، بی صبرانه می کردم  .
    
    عجب صبری خدا دارد !
     اگر من جای او بودم .
    که می دیدم مشوش عارف و عامی ، ز برق فتنه ی این علم ِ عالم سوز مردم کش ،
    به جز اندیشه ی عشق و وفا ، معدوم هر فکری ،
     در این دنیای ، پر افسانه می کردم .
 
    عجب صبری خدا دارد !
    چرا من جای او باشم .
    همین بهتر که او خود جای خود بنشسته و ، تاب تماشای تمام زشتکاری های این مخلوق را دارد
    وگرنه من به جای او چو بودم ،
    یک نفس کی عادلانه سازشی ،
    با جاهل و فرزانه می کردم .
    عجب صبری خدا دارد !   عجب صبری خدا دارد !