حلب

حمله تروریستی و ناجوانمردانه روز گذشته در محله الراشدین شهر حلب که اهالی آزاد شده شهرک های فوعه و کفریا را هدف قرار داد، 96 کشته و 200 زخمی برجای گذاشت.

ترور در آنکارا، نشست‌های اضطراری در مسکو، انتظار در تهران و سرانجام پرواز صبحگاهی که محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران را طبق برنامه‌ریزی‌های از پیش اعلام شده به پایتخت روسیه برد.

شرق حلب دیگر تحت سیطره مخالفان سوری نیست، اما همچنان چهره یک شهر جنگ‌زده را دارد. البته منظور از سیمایی جنگ‌زده، ویرانه‌های باقی‌مانده از جنگ که قطعا سال‌ها تا مرمت و بازسازی فاصله دارند نیست، بلکه وضعیت بغرنج انسانی است که همچنان گریبان‌گیر غیرنظامیان آن شهر است.

دستاورد نشست لوزان آنقدر ناچیز بود که لاورف وزیرامور خارجه روسیه هنگام خروج از هتل محل مذاکرات به طعنه بگوید: توافق کردیم دیدارهای آتی در اسرع وقت انجام شود.

شاید کمترکسی حالا دیگر چهره مات و مبهوت «عمران» را ندیده باشد؛ پسربچه پنج‌ساله سوری که روی صندلی نارنجی آمبولانس نشسته است با نگاهی خیره و سردرگم به روبه‌رویش. پاهای کوچکش، کوتاه‌تر از آن است که به زمین برسد و معلق میان هوا و زمین مانده است؛ درست مثل وضعیت مردم شهرش، حلب. دستانش را به سرش که به خاک و خون آلوده است، نزدیک می‌کند و دستی به قسمت خونین صورتش می‌کشد، دستانش را نگاه می‌کند و خون را به صندلی می‌مالد.